2009 yılının ağustosunda, kahvaltı sofrasında, annemin memesinden gelip, tişörtünü kıpkırmızı kana bulayan akıntı ile başladı bizim 'Meme Kanseri' ile uzun soluklu serüvenimiz…
‘Biz’ diyorum çünkü o zaman farkına varmasak da bu hastalık annem kadar bizim de yaşamla imtihanımız olacaktı… Üstelik bu hastalık aileden hiç kimseyi daha önce ziyaret etmemişti ve annem kansere yakalanmayacak kadar genç, hareketli, hiçbir kötü alışkanlığı olmayan bir kadındı. O güne kadar kanseri yaşlılık hastalığı sanma tabum da böylece yerle bir olmuş oldu.
Annemin misafirperverliğinin, her geleni buyur edip başının üstünde yer yapan anaç yüzünün, hücrelerine kadar işlemesi bizi şaşkına çevirse de kontrolsüzce çoğalan ve onu kadın yapan hormonundan beslenip sinsice memesine yerleşen kitlesi ile iyi geçinmek zorundaydık. Her geçen gün kendi yetmez gibi bir de arkadaşlarını getiren ve odalara sığmayan bir hücre topluluğu bizi yenebilirdi ve onunla azılı düşman olmaktansa dost olmak, dansa kaldırmak en güzel seçimdi. Uzun süre yatıya gelen, Barış Manço’nun da şarkısında satır satır anlattığı gibi ‘Halamın Kızı Zehra’ muamelesi yapmaktan başka çaremiz de yok gibi görünüyordu…
Yapılan onca tetkikler, ameliyatlar sonrası gönlümüze serin sular serpildi. Tedaviye en iyi yanıt veren tür olduğu söylenen annemin kanserli kitlesi birinci evrede iken kanlı akıntı ile 'Burdayım' diye seslendi bize ve 5 yıl her şey rayından çıkmadan, kurulu bir mekanizma gibi sorunsuz ilerledi. Tedavi 2015 yılının başında sonlandı ve artık ‘Halamın Kızı Zehra’ uzak diyarlara doğru yol aldı sanıyorduk ki dansımıza 4 aylık bir perde arasından sonra kaldığımız yerden devam ettik. Yaklaşık 10 gün kadar şiddetli kaburga ağrısını, yel ağrısı sandık ancak bizi ertesi sabah apar topar hastaneye götüren şey, gece ağrıdan uyku tutmayan annemin eline gelen kitle oldu.Üstelik teşhis bu kez 'Meme Kanseri' değil, 'Metastatik Meme Kanseri'ydi. Nüks ise yine sağ memedeydi.
Kemik metastazı ile başlayan süreci, beyin ve karaciğer metastazı izledi.
Kendimi sorguladığım, "Benim gibi başka kaç kişi çaresiz acaba?" dediğimde yanıtı internette aradım. Bu kez ilkinden çok daha zorlu görünüyordu yaşayacaklarımız.
Bu süreçte sanal alemin bilgi kirliliği beni de etkisi altına almak üzereyken, doğru yanlış demeden her şeye inanırken, 2015 yılında Kanserle Dans Derneği ile tanıştım. Her soruma özenle seçilmiş kelimelerden oluşan cevaplar aldım. Çok kısa sürede kendimi aileden biri gibi hissederek, 2016’da derneğin sosyal medya yöneticilerinden biri oldum.
Doğru bilgiye bir türlü ulaşamayınca kanserin hasta kadar hasta yakınını da kendi çemberinde çevirip, dansa davet ettiğin farkına kısa sürede vardım. Bu sancılı süreçlerimin başkalarının yaralarına merhem olması, karanlıklarını gündüze çıkartması artık benim varoluş sebebimdi. Bu uğurda anneme, kendime söz verdim. Artık hastalara çok daha yakınım, duygularına ortak olabiliyor, tedavilerinin yan etkilerini dinleyebiliyor, yardımcı olacak bilgiler paylaşabiliyorum. Yüzünüzde en ufak bir gülümsemenin sebebi olabiliyorsak ne mutlu bize…
Çiğdem ÇELİK
